Toen ik zojuist deze quote zag, dacht ik aan gisteravond. Toen een dierbare vriend aan mij vroeg ‘Wat voel je?’ Ik had die dag een vurige botsing gehad, die nog niet uit mijn systeem was. De goede vriend kwam eten en ik vertelde dat het best zou kunnen dat hij wat spanning voelde, want ik bruiste nog wat na van die botsing. Tijdens het eten leek ik tot rust te komen en hadden mijn dochter, hij en ik een mooi gesprek. Maar toen we na het eten een wandeling gingen maken, voelde ik de spanning in mijn systeem weer opkomen. Hij vroeg me ‘Wat voel je?’ Niet ‘Leg eens uit’, niet ‘Wat gebeurde er precies’.

liever alleen met mijn woede

Het was in deze context niet zomaar een vraagje. Er was iets gaande in mij. Mijn vuur stond aan, ik vlamde. Maar of ik dàt wilde, dat zou kunnen delen… daar was ik nog niet zo zeker van. Laat staan antwoord geven op die vraag. Ik wilde er eigenlijk ook niet te diep op ingaan. Het is een behoorlijk ongemakkelijk status kan ik je vertellen! Dus gaf ik aan dat het zou kunnen zijn dat als deze woede zo bleef, ik waarschijnlijk liever alleen wilde zijn. Als hij al niet zelf eerder zou aangeven dat het too much voor hem zou zijn.

Hij bleef bij me.

één brok frustratie

En toen kwam er ruimte, ruimte voor die vraag. Alleen al die vraag. Geen ‘vertel maar’ of ‘joh maakt niet uit’ . Nee, een oprechte uitnodiging ‘deel maar, het is helemaal ok, jij bent helemaal ok.’. En echt, je mag best weten dat als ik me zo voel, ik mij echt niet kan voorstellen dat er dan iemand bij mij in de buurt kan of zelfs hoort te zijn. Van binnen ben ik één brok frustratie en kan ik me even niet bedenken wat mij zou kunnen kalmeren. Behalve tijd en even met mijzelf zijn, met zo min mogelijk mensheid eromheen.

dwars door mijn woede heen mij open stellen

Maar die vraag! Ik voelde de zachtheid om mij heen, in plaats van die donderwolken. Mijn vuur was er nog hoor! Maar er kwam ruimte om dwars door mijn woede heen te gaan, haar aan de hand meenemend. Dit is wat je mijn kwetsbaarheid kan noemen, mij zo durven open te stellen, op dit toch best intense level. Hoewel ik denk dat ik best open, gevoelens en gevoeligheid durf te uiten, heb ik het afgelopen jaar mogen ontdekken dat er nog best wat luikjes zijn die nogal stroef open gaan 🙂

doodeng, je openstellen

Maar jeetje, gister heb ik de kracht van openstellen, met zo’n diepgang ervaren! Ik vond het echt doodeng om dit vuur zo te laten gaan – er dwars doorheen dus. Het bracht me bij mijn eigen verdriet. Het duurde wel even voor ik daar was, nog enkele boze kreten voor het indaalde. Maar jeetje toen het kwam, kwam er een waarheid van mij naar boven. Niet dé waarheid, mijn waarheid, die ik omarm. Het is echt iets van en in mij.

mijn waarheid op tafel

En het gaat er niet om dat die worden opgelost, aangepakt, verbeterd. Nee. Het allerbelangrijkste is dat ik ze zie, ze voor mij op tafel liggen. Dat ze naar mijn bewustzijn zijn gekomen en ik ze herken en erken. Het zijn zulke sterke inzichten, of waarheden.

Hoe je het ook wilt noemen. Ze zijn onderdeel van mijn grondbeginselen. Het legde een drijfveer bloot, en tegelijkertijd ook kwaliteiten, valkuilen en allergieën.

durven delen

Het voelt goed om te weten, te voelen waar mijn frustratie, mijn verdriet en tegelijkertijd ook mijn drive, vandaan komt. Wat is het ongelooflijk mooi dat ik dit mét iemand heb durven delen! En dat hij hier ruimte voor gaf, ik kon uithuilen op zijn schouder en ontladen in zijn armen.

bevrijd van schuldgevoel

En, nog één ‘en’ dan, en dat is dat ik me niet schuldig, vreemd of raar voelde. Ik voel me nog steeds omarmd, door hem en zeker ook door mijzelf. Ik gun een ieder een oor, een hart, een schouder voor het delen van de emoties die we in ons hebben en nodig zijn om te delen. Om zo ons authentieke zelf te ontmoeten.

Liefs Myrddin

de vurige